Hier gaan we dan.
Een blog. Het begin van iets nieuws.
Al lang denk ik er aan om een blog te maken, maar waarover schrijft iedereen?
Schrijf ik anoniem of niet?
En eigenlijk...weet ik het nog steeds niet :-)
Voorlopig zal het anoniem zijn..we zien wel wat het dan verder wordt.
Ik ben een (jonge?) vrouw van begin dertig,samenwonend met een leuke man en samen hebben we 3 kindjes. 3 prachtexemplaren. Onze 2de kapoen is helaas kort na de geboorte overleden, maar in ons hart nog erg dicht bij ons.
Dus de dagdagelijkse dingen gebeuren met 4!
De zusjes zijn dol op mekaar en de laatste dagen is het een plezier om te zien. Op de achterbank is het tegenwoordig dolle pret. De oudste leunt uit haar autostoel om de jongste te kunnen kriebelen aan haar handje, die op haar beurt al half luidop lacht!
Wat een verschil met die eerste maanden van haar leventje, toen we dachten dat ze mijn verdriet had overgenomen. En maar huilen en ontroostbaar zijn.
Veel bij de osteopaat gezeten, bij de kinderarts gaan aankloppen...het beterde maar niet. De huisarts heeft ons op goeie weg gezet en een later bezoek aan een echte specialist, deed me het volgende denken: "Wellicht moet de kinderarts dringend gaan bijscholen als reflux als zo moeilijk herkenbaar blijkt te zijn."
Zou je hem niet? Die kinderarts dan.:-p
De oudste kwam gisteren van school, met een tekening van een druif op haar handje "door de grote kindjes" was die er op gezet.
Deze morgen werd ze goed de les gespeld. Toen ik haar vroeg wat ze tegen de grote kindjes moest zeggen, zei ze netjes (en lichtjes boos, zoals ze het tegen hen moet zeggen) "jij mag niet op mij tekenen, ik ben géén kleurboek".
Ik proestte het uit toen ze dat zo serieus zei..ja, de papa had het haar goed ingepeperd:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten